Δεν αποκρύπτουμε το γεγονός 
Η απόκρυψη της πραγματικότητας ή η παροχή ψεύτικων πληροφοριών, αντί να προστατεύει τα παιδιά, τους δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα. Η σιωπή τα κάνει να αισθάνονται μόνα και αποκομμένα από την υπόλοιπη οικογένεια, τα αναγκάζει να κλειστούν στον εαυτό τους και να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες που, συχνά, είναι πιο τρομακτικές από την ίδια την πραγματικότητα.

Ενημερώνουμε όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα
Η καθυστέρηση δημιουργεί σύγχυση, παρερμηνείες, ανασφάλεια και φόβο. Εξηγούμε με ακρίβεια και ειλικρίνεια τι συνέβη, πώς συνέβη και προσαρμόζουμε το λεξιλόγιό μας στο επίπεδο κατανόησης του παιδιού. Ενημερώνουμε όλα τα παιδιά της οικογένειας ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές στην ηλικία, χωρίς να αποκλείουμε κανένα παιδί, όσο μικρό κι αν είναι.

Διαλέγουμε με προσοχή τις λέξεις που χρησιμοποιούμε
Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν μπορούν να κατανοήσουν τις μεταφορικές ή μεταφυσικές ερμηνείες, ούτε να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ ψυχής και σώματος. Το αποτέλεσμα είναι να μπερδεύονται περισσότερο, γεγονός που γεννά διάφορους παράλογους φόβους και συμπεράσματα. Αν, για παράδειγμα, πούμε σε ένα παιδί 4 ετών «ο παππούς έφυγε» το πιθανότερο είναι να νομίσει ότι ο παππούς του έφυγε από το σπίτι και το εγκατάλειψε. Για το λόγο αυτό, ειδικά στα πολύ μικρά παιδιά πρέπει να μιλάμε με τρόπο πολύ απλό, σαφή και κυριολεκτικό. Χρησιμοποιούμε λέξεις όπως «πέθανε», «θάνατος» και όχι διφορούμενες, ασαφείς εκφράσεις όπως «χάθηκε», «τον πήρε ο Θεός», κ.τ.λ. Όταν ένα παιδί είναι λίγο μεγαλύτερο (π.χ. σχολικής ηλικίας) κάθε οικογένεια μπορεί να συζητήσει μαζί του τις δικές της ιδιαίτερες θρησκευτικές, πνευματικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις γύρω από το θάνατο.

Λέμε στο παιδί ότι δεν φταίει γι’ αυτό που συνέβη
Διαβεβαιώνουμε ότι τίποτα απ’ όσα έκανε, σκέφτηκε ή είπε (αταξίες, απαγορευμένες πράξεις ή σκέψεις) δεν προκάλεσαν το θάνατο του αγαπημένου του ανθρώπου. Επίσης, τονίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να κάνει για να αποτρέψει αυτόν το θάνατο.

Ακούμε προσεκτικά και απαντάμε στις ερωτήσεις
Δεν βομβαρδίζουμε το παιδί με πληροφορίες. Του δίνουμε χρόνο να εκφράσει τα συναισθήματά του. Απαντάμε στις ερωτήσεις του και αν δεν γνωρίζουμε κάτι λέμε απλά «δεν ξέρω». Επαναλαμβάνουμε τις πληροφορίες όταν ρωτούν επανειλημμένα να μάθουν τι συνέβη στην προσπάθεια να αφομοιώσουν το γεγονός.

Συζητάμε με το παιδί τι θα συμβεί από δω και πέρα 
Τα παιδιά ανησυχούν για το μέλλον (ποιος θα τα φροντίσει, θα τα διαβάσει, κ.τ.λ.). Ενημερώνουμε για τις αλλαγές που πρόκειται να συμβούν στη ζωή της οικογένειας όπως και για τις συνήθειες που θα παραμείνουν σταθερές.

Πηγή: merimna.org.gr