Αγαπητοί Γονείς,

ζώντας όλοι μας μια πρωτόγνωρη και αναμφίβολα δύσκολη περίοδο, που έχει αρχή, μέση αλλά και τέλος, θα θέλαμε να μοιραστούμε μερικές σκέψεις και παροτρύνσεις μαζί σας.

Κατ’ αρχάς, χρειάζεται να δούμε και να αξιολογήσουμε αυτές τις καταστάσεις διαφορετικά από ό,τι κάναμε στη ζωή μας έως τώρα.  Ας αξιολογήσουμε πραγματικά ποια και τι είναι σημαντικά στη ζωή μας και ποια ασήμαντα. Ποτέ δεν είναι αργά. Ας ανακαλύψουμε το θάρρος που έχουμε μέσα μας. Είναι μονόδρομος και να πιαστούμε από  αυτό στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Ιδίως δε, ας βοηθήσουμε αυτούς που χρειάζονται τη βοήθειά μας.

Όμως, ως άνθρωποι που είμαστε, θα νιώσουμε απογοήτευση, μελαγχολία, φόβο. Να γνωρίζουμε ότι είναι φυσιολογικά συναισθήματα σε καιρούς δύσκολους, Δεν χρειάζεται να αυτοενοχοποιούμαστε ούτε να ενοχοποιούμε τους συν-ανθρώπους μας που βιώνουν αντίστοιχα συναισθήματα. Κατανόηση,  υποστήριξη και αγάπη.

Ας μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας, στο μυαλό μας, στη ψυχή μας να σταματά να σκέφτεται, να ονειρεύεται, να ελπίζει…. Μην αφήσουμε την παρούσα κρίση να μας καταβάλλει, σκεφτόμενοι μόνο τα άσχημα σενάρια, που διαρκώς προβάλλονται σε τηλεόραση και διαδίκτυο.

Καλό είναι να εκμεταλλευτούμε το διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο που έχουμε, αξιοποιώντας τον δημιουργικά, όπως ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας βιβλία, ζωγραφίζοντας, παίζοντας με τα παιδιά μας, μιλώντας με φίλους και συγγενείς.

Ας αποφύγουμε να σπαταλάμε το χρόνο μας στο κινητό, στον υπολογιστή και ιδίως στην τηλεόραση, που μόνο ταραχή και πανικό δημιουργούν στη ψυχή μας.

Δίδεται η δυνατότητα για φυσική άσκηση, για εμάς που ζούμε σε μια μικρή πόλη ή χωριό. Ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσουμε το τρέξιμο, το ποδήλατο, έστω το περπάτημα.

Ας ασχοληθούμε με την εκπαίδευση των παιδιών, αφιερώνοντας χρόνο (έστω μία ώρα την ημέρα) με δημιουργικές ασκήσεις, εκπαιδευτικά παιχνίδια, ως συνέχεια του σχολείου που σταμάτησε. Μη διστάσουμε να ζητήσουμε την συνδρομή των δασκάλων των παιδιών μας.

Ας μην χάνουμε το κουράγιο, τη δύναμη και την υπομονή μας! Τα όπλα που χρειαζόμαστε να έχουμε αυτές τις μέρες της ζωής μας. Θα είμαστε παράδειγμα για τα παιδιά μας. Στο τέλος του δρόμου θα βγούμε δυνατοί και τα παιδιά μας ακόμα πιο δυνατά!

Ας κρατήσουμε την ελπίδα μας ζωντανή. Όπως μπορεί ο καθένας μας. Αλλά να μην παραιτηθούμε.

Τέλος, ας μας συντροφεύουν τα λόγια του Χριστού μας «η δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται». Μέσα από τις δυσκολίες θα γίνουμε πιο δυνατοί!

Η υποστηρικτική ομάδα της

Εταιρείας Ψυχικής Υγείας Αιτωλοακαρνανίας «ΔΙΑΠΛΑΣΗ»